Brzydkie Uszy 2

ANNA WITKOWSKA – BRZYDKIE USZY 2

„A dwutysięcznego dnia Matka powiedziała: stworzyłam cię na wzór i podobieństwo mnie samej i moich przodków. Jestem ci podległa, jak pola podległe są podmuchom wiatru. To ja tworzę dla ciebie pożywne neologizmy i śniadania ze złotych zgłosek, które przychodzą mi do głowy w chwilach wielkich nadziei. Wybacz mi, jeśli przekazałam ci w truskawkowym mleku więcej trucizny świata, niż witamin – twojej jasnej postaci nie zaszkodzi mój strach o los cywilizacji. Wszyscy przecież brniemy w wysokich trawach. Trzymam cię w ramionach wysoko, żebyś widział słońce, a kiedy nadleci kometa, ty zobaczysz ją, jako pierwszy i dasz mi znak.” 

„Brzydkie uszy 2” pączkują. Ania Witkowska nie przestaje eksplorować tematu matka – artystka – osoba społeczna. Do jej poszukiwań dołączają kolejne wernakularne atrybuty, ale prace stają się bardziej graficzne, metaforyczne. Artystka dąży do maksymalnego skompresowania myśli, coraz bardziej oddalając się od bezpośredniości, w kierunku malarskiego gestu. Przy tym wciąż trzyma nas na powierzchni, skąd widać zarys krajobrazu – prawidłowości i błędów systemu codzienności. Nadal jest metamorficzną matką – Kali, matką transformującą produkty w pożywienie, ale tym razem, Maciora oprócz autoironii, zyskuje ponadnaturalną zdolność zamiany łez w wodę. Czy zapętlona w wodociągu nieskończoności, dopłynie do morza szczęśliwego zakończenia? Do trzech razy sztuka. 

Diana Lenart